AİLE İLİŞKİLERİ
Eklenme Tarihi : 8/5/2005 5:48:47 PM

     Adli istatistikler incelenirse görülen rakam ürpertici oluyor. Boşanma davaları her yıl yeni rekorlar kırıyor. Bin bir emekle, bin bir masrafla kurulan yuvalar darmadağın oluyor. Eğer bu süre içinde çocuk da olmuşsa vaziyet daha da vahimleşiyor. Daha hayatın başında bir çocuğun kendini yapayalnız, terkedilmiş hissetmesi ne kadar acı. O günlerde geçirdiği ruh sarsıntısı çok zaman bir ömür boyu devam ediyor. Bu tür çocuklarda güven hissi olmuyor. Kimselere itimat edemiyor. Ve ne yazık ki çoğu da şahsiyetini bulamıyor, kazanamıyor.



     Görülen şu ki, boşanmalardan sonra kurulan yeni evlilikler de istenileni vermiyor. Yine kavga, gürültü, yine sonu gelmeyen münakaşalar, kırıcı hareketler, acı sözler. Çünkü ikinci üçüncü evliliklerde de aynı hatalar devam ediyor. Ben, ilk evliliğinde aradığını bulamadığı için ayrılanların bir kısmını inceledim. Yıllarca mahkeme kararlarım, Yargıtay İkinci Hukuk Dairesi kararlarını takip ettim. Hiç de ikinci, üçüncü, dördüncü evliliklerin huzur, neşe ve mutluluk getirdiğini görmedim. Yunanlı şair Seferis bir şiirinde; "İnsan bir şehirde mutluluğu ıskalarsa, diğer şehirlerde de ıskalamaya devam eder." diyor. Durum evliliklerde de aynı neticeyi veriyor. Önemli olan eş değiştirmek değil, kafa yapısını değiştirmek. Evliliğe hazır olacak bir ruh haline girebilmek. Üstelik bu iki taraf için de aynı derecede önemli. Atalar sözü bu durumu ne güzel açıklar; "Bir elin nesi var, iki elin sesi var." Sadece belirli bir yaşa gelmekle belirli bir ekonomik düzeye gelmekle, eh; ben artık oğlumu, kızımı evlendirebilirim, artık mesele kalmadı diyenler, daha baştan yanılıyorlar. Olay hiç de onların anladığı gibi değil. Evlilik, iki taraftan da ruh olgunluğu, hayat tecrübesi, belli bir evlilik kültür düzeyine ulaşmayı bekliyor. Karşılıklı olarak sevgi, saygı, itimat, fedakârlık, yardımlaşma, şefkat olmadıkça dünya kadar mal mülk olsa neye yarar. Sırf damat zengindir, varlıklıdır diye kızlarını veren aileler yarın Allah'ın huzuruna çıktıkları zaman bunun hesabını acaba nasıl verecekler?



     Yıllar önceydi. Henüz emekli olmamıştım. Bir gün bir zat geldi. Efendim, dedi. Ben sizi televizyonda dinliyorum. Çok seviyorum. Kızımın nişanı olacak. Lütfen nişan yüzüklerini takar mısınız? Müspet cevap verdim. Belli gün, belli saat geldi. O zat beni kapıda siyah bir mersedesle bekliyordu. Nişan Hilton Oteli'nde yapılacakmış. Arabaya bindim, yola koyulduk. Giderken, Efendim, dedim. Nişandan önce damadı, ailesini incelediniz mi? Nasıl insanlar? Cevap, ömür boyu unutamayacağım kadar beni üzdü. Efendim, dedi. Damadın mersedesi var. Bu cevap müthişti. Derhal adama arabayı durdurmasını söyledim ve indim. Şaşırmıştı. Sizin dedim, mersedesiniz var. Damadın mersedesi var, ben işine, evine dolmuşla gelip giden bir insanım. Siz kendinize mersedesli birini bulun. Yüzükleri o taksın. Yürüdüm. Uzaklaştım.



     Bu ve benzeri olaylar toplumdaki değer yargılarının aşınmasının en güzel belgeleri. Gayet tabi bu kafayla kurulan yuvalardan ne hayır gelecek. İnsanoğlu ister bir göz gecekonduda otursun, ister sarayda, orayı cennete çevirecek olan sevgidir, saygıdır, edeptir, inceliktir, karşılıklı yardımlaşmadır, fedakârlıktır. Bunlar olmadıktan sonra kurulan bütün yuvalar ister istemez bir süre sonra dağılmaya mahkûmdur. Eğer eşlerin ayrılacak kadar güçleri ve cesaretleri yoksa, pek çok örnekte görüldüğü gibi, o yuvada kavga, gürültü, münâkaşa, dargınlık, kırgınlık hiç eksilmez. Bu münâkaşaların da altında yatan gerçek; korkunç, terbiye edilmemiş, eğitilmemiş bir nefistir. Dikkat edin, bu nefsi mücadele, ben üstünüm, senden daha güçlüyüm kavgası, daha nikah merasimi sırasında başlıyor. Hepinizin bildiği o çirkin, o iğrenç, o her medeni insanı utandıracak olan ayağa basma hikâyesi. Güya kim kimin ayağına basarsa, evde onun sözü geçermiş. Dikkat edin, daha kurulan yuvaya ilk adımı atmadan çirkinlik başlıyor. Nefsin egemen olduğu her yerde asıl hakim olan, üstün olan şeytandır. Ne yazık ki bugün, istisnalar dışında, ne aile, ne okul, ne de toplamdaki çeşitli müesseseler bu terbiyeyi veremiyor. İnsanoğlu;



               "Eller yahşi biz yaman,

               Eller buğday biz saman."



     demedikçe, ne özel hayatında, ne aile içinde, ne sosyal hayatta asla sağlıklı, mutlu, huzurlu olamayacaktır. Aile birliği öyle sağlam temeller üzerine kurulmalı ki, eşler kapıdan girerken hiç bir şey, ama hiçbir şey ölüm bile olsa, bizi birbirimizden ayıramaz, bizler Allah'ın izniyle, Peygamberin yardımıyla bu mübarek kapıdan içeri giriyoruz. Her şeyimizle birbirimize aidiz. Sevgiyle kenetlenen ellerimiz hiçbir zaman hiçbir şekilde bir birinden ayrılmayacak. Biz bu yuvayı sevmek ve sevilmek için kurduk. Hayat boyu birbirimize yardımcı olacağız. Hayatın getirdiği acıları da, sevinçleri de beraber paylaşacağız. Asıl gıdamız sevgi olacak. Her zaman "seviyoruz, seviliyoruz, güzelliğimiz bu yüzden." diyeceğiz. Ve "sevmek devam eden en güzel huyum" şarkısını hep beraber söyleyeceğiz. Sabahleyin eşler birbirinden ayrılırken yürekleri titremeli. Akşama kadar ayrı geçecek zaman onlara bir asır kadar uzun gelmeli. Hep, o akşam eve gelmenin sıcak heyecanı içinde ürpermeli, bekleyiş heyecanı içinde olmalı. Akşam kapıdan girerken önce besmele diyip, Allah'a şükredip, sonra el ele tutuşup, "hiçbir şey ama hiçbir şey bizi birbirimizden ayıramaz." diyebilmeli.



     Ben Konya'nın Ermenek ilçesindenim. Ermenek'de bir söz vardır. "Erkek akşam evine girince, öyle coşkun, öyle heyecanlı, öyle aşk dolu olmalı ki, duvardaki duran saat bile çalışmaya başlamalı."



     Bazılarınız diyecek ki, bu çağda böyle romantizm, böyle şiiriyet olur mu. Herkes ekmek parası peşinde koşuyor, Sabri Bey'in aklı nelerle meşgul. İşte öyle kardeşim. O akşamki rızkımız bir dilim kuru ekmek, bir bardak su bile olsa, onu aşkla, heyecanla yiyebiliyorsak, her lokması için Allah'ımıza sonsuz şükürler edebiliyorsak, işte o hayat, saraylardaki yaşamalardan çok daha güzel, çok daha anlamlıdır. İnsanın asıl ihtiyacı sevgidir, saygıdır, ilgidir.



     Yıllar önceydi. Hukuk Fakültesince genç bir öğrenciydim. O gün medeni hukuk profesörümüz boşanmayı anlatıyordu. Şimdi dedi, Medeni Kanunu açın. Gösterdiği yeri bulduk. Orada boşanmanın asıl sebebi olarak "şiddetli geçimsizlik" gösteriliyordu. Hemen elimdeki kalemle bir ok işareti yaptım. Medeni Kanunun kenarına, "hayır şiddetli geçimsizlik değil, şiddetli sevgisizlik" yazdım. Bu gün halâ kütüphanemde o kitabı saklarım. İnsanlar kuru ekmek yedikleri için boşanmazlar, yamalı elbise giydikleri için boşanmazlar. İnsanlar, karşı taraftan sevgi, saygı, ilgi, şefkat görmedikleri için boşanıyorlar. Olaya lütfen ön yargılarla değil gerçekçi açılardan bakalım. İnsanoğlu sevgi, saygı görmezse yaşamak neye yarar. Şair Gülten Akın ne güzel söylüyor:



               "Gökyüzünde bir top bulut avare,

               Ben ağaca deli, buluta deli,

               Bir büyük oyun kardaş yaşamak dediğin,

               Beni ya sevmeli ya öldürmeli..."



     Bu son mısra, bir tabiat kanunu kadar doğrudur, gerçektir. Koca Yunus da anlatır, anlatır sonunu ne güzel bağlar;



               "Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz"



     Bu konuda söyleyeceğim son söz şu olacak:



               "İki gönül bir olunca, samanlık seyran olur."